STEFAN
PRiNS

Sebastian Hanusa, Positionen, November 2019

(...)Eingespielt wurde Piano Hero durch Stephane Ginsburgh, der gleich den übrigen Interpreten dieser Doppel-CD dies auf allerhöchstem Niveau getan hat. Zu nennen ist, neben dem Klangforum Wien, für das Third Space geschrieben wurde, insbesondere das von Prins mitbegründete und geleitete Nadar Ensemble. In teilweise extra für diese dieses Album entstandenen Neueinspielungen präsentiert sich dieses in Besetzungen vom Solostück bis hin zur Oktettbesetzung als ein Ensemble, in dem die einzelnen Spieler*innen über ihr angestammtes Instrument hinaus ein beeindruckende Meisterschaft im Umgang mit elektronische Erweiterungen und Devices beweisen - und damit mit der Musik von Stefan Prins einde der wichtigsten kompositorische Positionen unserer Zeit adäquat zum Erklingen bringen.

Dirk Wieschollek, Neue Zeitschrift für Musik, November 2019

"Augmented" heisst dieser grosszügige Einblick ins Schaffen des 1979 geborenen Komponisten Stefan Prins, und der Titel erweist seinem Gegenstand schon insofern die Ehre, als diese Produktion 280 Minuten akustische und visuelles Material enthält. Das Augmentieren ist aber vor allem ein ästhetisches Prinzip von Stefan Prins, der in intermedialene Arbeiten an der Erweiterung und gleichzeitiguen Verunklarung der Darstellungsfelder und Wahrnehmungsebenen arbeitet. (...)

Max Erwin, Tempo, Cambridge Press, vol. 73, issue 290, October 2019

(...)This present release (...) represents both a milestone and a victory lap - a milestone because it brings together a comprehensive collection of pieces representing more than a decade of Prins's work, a victory lap because there's more than four hours' worth of content on this things. It's an intimidating document on many levels, one that demands the sustained attention and continued re-listening to come to terms with its expansive and frequently elusive universe of aestheticized politics and politicised aesthetics. (...) All in all, this is one of the most thoroughly electrifying releases of New Music on physical media in recent memory, a long, dense, intense portrait of a decade of work from an exceptionally dedicated musician and his close collaborators. There's something bizarrely, immediately alive about this music, a sort of immanent nowness, which is perhaps why both contributors in the liner notes make repeated reference to current events (...). But it's also difficult to pon down and, as the committed performances here demonstrate, deeply rooted in a far-reaching aesthetic practice.

Bernard Vincken, Clicmusique, 2019

Pour avoir vu l’extraordinaire Mirror Box Extensions en 2015 au Donaueschinger Musiktage, je ne pouvais qu’espérer l’image en plus du son dans ce nouveau disque consacré par Kairos au Belge Stefan Prins, dont l’inventivité sonore ne s’entend que mieux avec l’image. Le label fait encore mieux en proposant un DVD et un CD, essentiellement non redondants, et particulièrement généreux.(...) Le compositeur ne manque ni d’idée ni d’ambition et les autres pièces présentes sur ce double disque en témoignent de façon ahurissante.

Paco Yáñez, El Mundo Clasico, 26th of August 2019

Aunque la principal fuente literaria en la que se inspiró Francis Ford Coppola para la creación de Apocalypse Now (1979) fue la novela de Joseph Conrad Heart of Darkness (1899), en el final de la película, antes de ser pasado por el machete en todo un sacrificio ritual, el coronel Walter E. Kurtz (un excelso Marlon Brando) recita unos versos de T. S. Eliot provenientes del poema The Hollow Men (1925), texto en el que el escritor anglo-estadounidense define al hombre como un ser hueco, con el alma rota tras las abominaciones vividas en la Primera Guerra Mundial... (........) De este modo, cuando en apenas cuatro meses estemos elaborando las listas de los discos del año, no me cabe duda de que entre los más recomendables estará, en el apartado de música actual, esta edición de Stefan Prins en Kairos, lanzamiento que se suma en 2019 a las celebraciones del vigésimo aniversario del exquisito (¡y tan necesario!) sello vienés.

deStandaard, 24th of April 2019

Stefan Prins is een van de meest opwindende componisten van het moment. Maar wie zijn werk graag van naderbij wil leren kennen, was tot nu voorname- lijk aangewezen op de concertzaal. Daar komt met deze fantastische uitgave ver- andering in. Prins zoekt vaak de grens op tussen kijken en luisteren, weten en verbeelden, verwachten en verrassen. Niets is wat het lijkt. En dat in een klank- wereld die voortdurend het virtuele aan het reële koppelt – en weer loskoppelt. Alleen maar luisteren is bij Prins slechts een fractie van het verhaal. De dvd bij Augmented is dan ook een zegen. Zo zie je muzikanten in de weer met game controllers in ‘Generation kill’. Of beelden van de binnenkant van een piano die worden aangestuurd door een simpel keyboard in ‘Piano hero’. Op de begelei- dende cd staan dan weer piekfijn uitgevoerde versies van onder andere ‘Not I’, een werk dat al uit 2007 stamt. Een fascinerende inkijk in een klankwereld vol gruis en gebroken codes.

Ettore Garzia, Ettore Garzia Blogspot, 26th of April 2019

(...) La Kairos punta molto su Prins, perché nella mia totale esperienza di ascoltatore di tutti i loro cds, mai era capitato di assistere ad una pubblicazione così ampia: un cd con tre lunghe composizioni e un dvd con 4 composizioni (il ciclo di Piano Hero si divide ulteriormente in quattro capitoli); c'è tutto il meglio del compositore belga, che sta ricevendo un consenso esteso da molte parti del mondo accademico; il motivo è che Prins incrocia le direttive maestre di quanto si diceva prima, è un esperto di composizione e di elettronica che ha agganciato il suo sviluppo alla coreografia e alla relazione virtuale in una modalità eccentrica e criticabile. (...)

Peter Kaiser, LitGes Blogspot, 19th of April 2019

Wer sich einen Überblick über das und vielsagenden Einblicke in das Musikschaffen im Bereich der medialen und performativen Neuen Musik machen will, ist mit Stefan Prins (*1979) und seinem DVD/CD Doppelpack bei KAIROS bestens bedient: Radikaleres in Sachen Dekonstruktion und technischer Umsetzung wird sich schwerlich finden lassen.(...)

Wioleta Żochowska, Ruch Muzycny, June 2019

Stefan Prins słynie w środowisku nowej muzyki z chirurgicznej precyzji, z jaką integruje brzmienia instrumentów akustycz- nych i technologii cyfrowych. Nie interesuje go bowiem tradycyjnie pojmowana muzyka elek- troakustyczna, polegająca na tym, że do klasycznie napisanego utworu dokomponowuje się warstwę elektroniczną, lecz pełne zespolenie obu dźwiękowych światów, dzięki któremu nie da się już ich odróżnić. Być może to inży- nierskie wykształcenie, jakie zdobył przed studiami kompozytorskimi, powoduje, że nowe media są nieodłącznym składnikiem jego języka artystycznego.(...)

Dirk Wieschollek, Neue Musik Zeitung, June 2019

Eine großzügige Präsentation der Arbeit von Stefan Prins bietet Kairos unter dem Titel „Augmented“. Schon angesichts der rekordverdächtigen 280 Minuten Material auf CD und DVD eine bezeichnende Überschrift. Das „Augmentieren“ ist aber vor allem ästhetisches Prinzip von Stefan Prins, der in intermedialen Kompositionen an der Erweiterung, Vergrößerung, und gleichzeitigen Verunklarung der Materialfelder und Darstellungsebenen arbeitet. Das Visuelle ist dabei ebenso entscheidend wie das Akustische und so durchdringen sich „leibhaftiges“ Bühnengeschehen und „immaterielle“ Avatare in vielschichtigen Mischungen aus Instrumentalklang, Elektronik und Video-Projektionen. Prins’ Arbeiten besonders faszinierend. Die Intensität ihrer geräuschträchtigen Klangsphären – verstärkt, verzerrt, verpixelt, oft gnadenlos laut – wird vom Nadar Ensemble und Klangforum Wien hier konsequent ausgereizt. In „Generation Kill“ (2012) steuern vier externe Spieler die Geschicke der Instrumentalisten und deren vorproduzierten Doppelgängern wie an einer Play-Station. Die Irritation ist einkomponiert: was man sieht, ist nicht unbedingt deckungsgleich mit dem, was man hört. „Piano-Hero“ (2011–17) zerlegt den Solo-Virtuosen während vier MIDI-Keyboard-Stücken in seine Einzelteile. Die AuXösung einer einheitlichen Wahrnehmungsperspektive zugunsten multipler Identitäten vollzieht sich besonders komplex und eindrucksvoll im akustisch-visuellen Spiegelkabinett der „Mirror Box Extensions“ (2014/15).

Michelle Lou, Tempo, Cambridge University Press, 10th of October 2017

Completing the CD, is a composer from the younger generation who has made his mark incorporating midi and other live electronics into his work, often commenting on mass culture through his references to popular video games. With a cool title, Mirror Box (Flesh + Prosthesis), also from 2014, Stefan Prins creates a stunning world where flesh (musicians) and their pros- theses (electronics) intertwine, becoming half man half machine. A mirror box is a therapy tool designed to eliminate phantom limb pain via the illusion of the good limb taking the place of the missing limb in the reflection, and through this process, the feedback in the brain attempts to convince itself that the limb is actu- ally still there. Perhaps what we hear is this pro- cess. Also, perhaps, the title of this piece is political. With this metaphor in hand, bubbling and gurgling electronics, amplified and extended instruments, friction mallet bass drum, loudspea- kers, cut up samples all come together in a frenzy. Jazzy licks burst out, sliced and diced, saxophone licks and samples of a drum set play- ing swing time are juxtaposed with more static and droney sections. There are sparse moments with discrete samples interspersed with more meditative playing by the trio. The electronics do function rather well as a fourth member of the ensemble, behaving like another voice and not as an inorganic body. One cannot help but feel like this is a refreshing and more youthful, and current expression, perhaps it serves as a kind of epilogue to the whole album. This is where we’re going. The previous pieces end up feeling old, even though they are quite new. What’s rich and interesting about Mirror Box is that there isn’t a kind of scorched earth attitude taking place. Prins still is writing music and the elements of the ensemble, including the elec- tronics are behaving like they are chamber music. There is a good balance of activity levels and the timing of materials work very well. It’s yet another welcome respite from the alphabet soup of the first two pieces. It takes its time mov- ing from space to space, giving each material time to be and to become. Well-earned and delicious low frequencies from a subwoofer enter and are brilliantly timed. The piece leaves behind the frenetic energy and opens up the space into an expansive world where one can hang out in the granularity of each sound. It does not feel like a long piece, in fact it could be much longer.

G.M., Classic Voice, 15th of June 2017

(...) E se Sinaïa 1916 di Johannes Schöllhorn sembra venire da un mondo sommerso, con il suo contegno da corale, con armonie lente a parallele, nell'eccentrico "Mirror Box (Flesh+Prosthesis #3)" di Stefan Prins - parte di una serie ispirata a uno strumento usato nella riabilitazione dei pazienti con arti amputati - gli strumentisti diventano veri corpi sonanti, provvisti di vari tipi di estensioni, come protesi sonore, oggetti esterni, preparazioni, campionamenti, materiale preregistrato.

Guy Peters, Enola.be, 6th of December 2017

De overtreffende trap, verschenen via multidisciplinair platform ChampdAction. Een dialoog van contrabas en live-elektronica van meer dan twee uur, verdeeld over een studioluik en een concertluik. Waren de vorige releases volledig akoestische affaires, dan komt de bas hier in aanraking met de wereld van de elektronica. Al is “in aanraking komen” ook alweer zo’n duffe omschrijving voor wat zich hier afspeelt. Prins, zelf componist en improvisator, voor zijn doctoraat verbonden aan de Universiteit van Harvard en artistiek co-leider van het Nadar Ensemble (en nog veel meer), is geen artiest die genoegen neemt met het scheppen van een kader waarin Jacquemyn kan gedijen, laat staan een fundament waar die laatste op kan bouwen. Dit is geen gemakzuchtig hipsterbandje.

Integendeel, eigenlijk is dit ook een vorm van hardcore improvisatie, waarbij Prins voortdurend in dialoog gaat met de bassist. Als we het goed hebben niet zomaar door een vorm van live-behandeling waarbij het spel van Jacquemyn in realtime bewerkt en teruggekaatst wordt, zoals wel vaker te horen is binnen de hedendaagse elektroakoestische muziek, maar door te volledig te vertrekken vanuit de mogelijkheden van zíjn instrumentarium. Van enige terughoudendheid is geen sprake, want net zoals de bassist regelmatig stuntwerk uithaalt dat het instrument soms meer schade lijkt toe te brengen dan goed te doen, zo is ook Prins’ aanpak soms ronduit agressief, met suizende, sissende, ruisende, flitsende klankgolven die hier en daar naar contactgestoorde noise neigen, met “Altocumulus Lenticularis Duplicatus” als compleet doorgeslagen voorbeeld.

Op zich al iets dat de oren doet spitsen, tot je je plots bewust wordt van hoe goed hij er ook in slaagt om Jacquemyns spel, bijvoorbeeld met hulpstukken (metalen blikjes, e.d.), te imiteren. Dat lukt hem zó goed, dat je er soms het raden naar hebt waar het ene instrument begint en het andere ophoudt. Geen passief reageren, maar actief interageren. Het botst, ruist en bruist, stuitert en stottert, suggereert meer dan eens een compleet systeemfalen. En waar het studioluik nog verdeeld is in zeven stukken, krijg je tijdens het liveschijfje maar twee stukken voor de kiezen. De muziek ademt daar ook meer, met Jacquemyn die z’n volledige register opentrekt en Prins die iets voortbrengt dat afwisselend klinkt als abstracte geluidskunst, plunderphonics (met een flard Beethoven), tape-experiment, turntablism en een aanval op een contrabas.

Klinkt op papier misschien vermoeiend, en dat ís het ook, maar dit is dan ook niets voor gezellige avonden met de vrienden. Dit is bovenal een release die zich enkel op z’n eigen voorwaarden laat beluisteren, en wie daarvoor openstaat én er nog de tijd voor wil vrijmaken, die wordt beloond met een verbluffend spektakel voor de oren.

Ben Taffijn, draaiomjeoren.blogspot.de, 11th of October 2017

Het meest experimenteel en het meest verrassend is het dubbelalbum van het duo Jacquemyn-Prins, 'Cloud Chamber'. De jazzliefhebbers die Peter Jacquemyn wel kennen - een veel geziene gast op de Belgische podia - maar Stefan Prins minder behoeven zich niet te generen. Laatstgenoemde is allereerst actief als componist, schreef een aantal spraakmakende stukken en behoort inmiddels tot de meest toonaangevende componisten van zijn generatie. Hij zit echter ook zelf nog graag achter de knoppen, getuige zijn aantreden hier. De bas en de elektronica lopen op prachtige wijze in elkaar over in wat toch nog het beste valt te omschrijven als een geluidscollage. De twee trekken daartoe alles uit de kast en vooral Prins blijkt een meester in het creëren van vreemde geluiden. Daarbij gaat het er soms overigens behoorlijk heftig aan toe, zoals in het bijna 20 minuten durende 'Altocumulus Lenticularis Duplicatus'. Jacquemyns voorkeur voor boventonen komt duidelijk tot uiting in 'Nimbostratus Virga', waarin een ingenieuze drone wordt doorsneden met spannende noise, en in het zeer lange 'Radon', dat een groot deel van de tweede cd vult en waarin het duo rond die boventonen een spannend muzikaal landschap creëert. 'Dry Ice' op diezelfde schijf is evenmin te versmaden. Vooral het verstilde begin en eind brengen Jacquemyns vakmanschap ruimschoots voor het voetlicht.

G.M. 5against4, 2nd of October 2016

Most outstanding of all, though, is Stefan Prins‘ electroacoustic "Fremdkörper #1", for flute, electric guitar, percussion, cello and live electronics. There’s a fascinating impression of music wrangling in real-time, like an organic entity. It’s all very intense, maintaining a heightened sensibility and becoming even more dramatic when it plummets into quieter territory. It has a really amazing soundworld, within which it’s often completely impossible to pinpoint where sounds are emanating from (though without any hint of novelty), rendering the music marvellously exotic.

Emil Bernhardt, Morgenbladet (Denmark), 1st of August 2013

Vi er utsatt for lyd, nærmest konstant, på alle kanter. Den er noe fremmed der ute, men trenger også inn i oss og blir som en del av kroppen. Det samme gjelder musikken, og heller enn å avbilde konkret, er det ved å være en strøm mellom oss og omgivelsene at den danner forbindelser til verden.

Jeg tror det er noe av dette den belgiske komponisten Stefan Prins (f. 1979) forsøker å peke på, blant annet med verksyklusen Fremdkörper. Med ensembler som eksempelvis Klangforum Wien og de belgiske, fremadstormende Nadar, Zwerm og Champ d'Action, finnes syklusens nr. 1, 2 og 3 samt andre verk nå innspilt på en dobbeltplate, utgitt av det lille belgiske selskapet Sub Rosa.

Stefan Prins er utdannet elektroingeniør, men spilte piano alt fra tidlig av. Da han senere satset på komposisjon, trakk han på en dobbel erfaring: Til grunn for verkene ligger et entusiastisk musikanteri som samtidig blåses gjennom vår tids teknologiske filtre. Prins er i dag en av de mest ettertraktede komponistene i sin generasjon, med oppdrag og priser fra flere prestisjetunge institusjoner.

Vi snakker om en utpreget eksperimentell, ny og på mange måter konfronterende musikk. Samtidig er det ikke først og fremst en – etter hvert nærmest tradisjonell og gjerne tyskinspirert – kritisk impuls som hovedsakelig motiverer Prins, slik jeg ser det. Uttrykket er intenst og tettpakket, klangene raspet gjennom et utall forvrengninger, men også klippet opp og limt sammen igjen med ivrig og søkende oppfinnsomhet. Den teknologiske dimensjonen er hele tiden integrert og har gått fra å være et hjelpemiddel til å bli en del av selve uttrykket. Slik vender Prins opp ned på forestillingen om det tekniske apparatet som noe fremmed. (...)

Rainer Nonnenmann, Neue Zeitung für Musik,January 2013

Am Strand myriadenfacher Normalfall, wird das Sandkorn erst im Auge zum Fremdkörper. Denn alles ist relativ. So wirken inmitten sirrender Elektronik auch klare Tonhöhen plötzlich deplatziert. Die Grenzen changieren: Was verhält sich in Bezug auf was als Fremdkörper.

Der belgische Composer-Performer Stefan Prins, Jahrgang 1979, vollzieht in seiner Reihe "Fremdkörper" durch erweiterte Spiel- und Klangftechniken eine Anamorphose herkömmlicher Instrumente an anarchisch irrlichternde Elektronik. Durch Kopplungen der Instrumente mit Mikrofonen, Verstärkern, Laptops und live-elektronischen Transformationsprozessen kreiert er zunachst zum Elektrotechniker ausgebildete Komponist eine hybride Gasamtapparatur. Die xenophobischen Körper werden zu etwas Neuem verschweisst und verlieren ihre Fremdheit. Der Sand im Getriebe verwandelt dieses, statt es zu zerstören, kurzerhand zum Schaufelradbagger, der für willkommene Umschichtung und Durchlüftung im ästhetischen Kategoriensystem sorgt.

Manches wirkt wie eine Achterbahnfahrt unter Einnahme von Ecstacy. Es klingelt, knistert, knackt, schwirrt, stampft, hämmert, dröhnt. Doch trotz vielfacher digitaler Abwandlung sind die Noise-Klänge aufgrund der akzentuierten Körperlichkiet und Haptik der Spiel weisen mechanisch geerdet. Prins' drei "Fremdkörper" klingen weniger nach einem Mix verschiedener Playstations, sondern eher wie ein Orchester miteinander kurzgeschlossener Flipperautomaten. (…)

Peter Margasak, Chicagoreader, 18th January 2013

No recording spun my head around like this two-disc survey of work by the young Belgian composer Stefan Prins (now pursuing a PhD at Harvard under the great Israeli composer Chaya Czernowin). Few folks have so rigorously and daringly collided acoustic instruments with electronics and computers like this guy, who earned a degree in engineering before devoting himself to music. He makes great use of technology in his work, often commenting on its invasive, ubiquitous role in contemporary life. On his vicious piece Infiltrationen (2009), for example, four electric guitarists sit in front of computer screens following a score produced in real time; they're able to exert some influence on that score using certain keys, but it proceeds whether they like it or not. The musicians are also required to remember and replicate certain passages, mere supplicants to the computer. When any of them stops playing, the computer program produces electronic sounds to fill the space, addressing the scarcity of silence in today's world.

Koen Van Meel, Kwadratuur, 4th January 2013

(...) Tegelijkertijd blijft de muziek van Prins uiterst klankgevoelig en gefocust. Alle werken hebben een eigen cohesie die hoorbaar wordt in duidelijk te onderscheiden geledingen of muzikale evoluties. Hoe indrukwekkende de stroom muziek is die op de luisteraar afgevuurd wordt, het gaat nooit om een bombardement van losse partikels. De steentjes vormen een mozaïek die de luisteraar op het puntje van de stoel houdt. Tegelijkertijd worden te duidelijke vormstructuren vermeden. Situaties en sferen kunnen plots omslaan en vormen dus geen veilige haven, maar een aanzet naar aankomende verrassingen. De muziek blijft expliciet hedendaags van toonspraak en vraagt engagement van de luisteraar. Wie komt voor de ontspanning is er aan voor de moeite. De muziek is een zoektocht en de luisteraar moet mee.

Wat de cd extra interessant maakt, zijn de verschillende verhaallijnen die aangesproken worden. Prins is er niet de man voor om zich steeds met dezelfde vraag bezig te houden. Zo wordt de technologie die zo'n belangrijke (maar niet noodzakelijke) plaats inneemt op verschillende manieren ingezet: live, als vervormer van akoestische klanken, als zelfstandig klankgenerator of enkel tijdens het compositieproces. (...)

Koen Van Meel, Kwadratuurw, 23rd December 2012

"Fremdkörper" was selected as one of the best cd's of the year by Koen Van Meel (www.kwadratuur.be)

Peter Margasak, Chicagoreader, 13nd December 2012

(...)for me the highlight of the diverse program promises to be the North American premiere of "Piano Hero #1" (2011) by Belgian composer Stefan Prins.

Earlier this year the 33-year-old Prins released Fremdkörper (Sub Rosa), a dazzling selection of his mind-melting work spread over two discs. It's easily one of my favorite recordings of the year, partly because its contents have kept me both on edge and exhilarated. Prins studied piano as a child, but he turned to math and science as a teenager, earning a degree in engineering—yet not long after that he returned to music with a fury. Unsurprisingly, his music makes great use of technology, often commenting on its invasive, ubiquitous role in contemporary life. On his vicious piece Infiltrationen (2009), for example, four electric guitarists sit in front of computer screens following a score produced in real time (...)

JN, Gonzo Circus, October 2012

'Fremdkörper' belichaamt in tien composities uit het afgelopen decennium de muziek van Stefan Prins. De naam van het album is ontleend aan de gelijknamige driedelige cyclus die op deze dubbelcd staat. Het uitgangspunt voor 'Fremdkörper' is de wisselwerking tussen mensheid en technologie. Prins maakt in zijn muziek gebruik van een akoestisch instrumentarium en voegt daar live-elektronica aan toe. In het eerste opzicht lijkt de titel ironisch en uitstekend gekozen voor de toevoeging van elektronische klanken. Vaak leidt dit bij hedendagse componisten tot een flauwe pastiche; een 'Fremdkörper' ten opzichte van de 'normale'muzikale context. Echter is de titel in dat opzicht bedrieglijk. Bij Prins ligt het volledig anders, beide klankwerelden zijn op een geraffineerde wijze met elkaar verweven, Het thema 'Fremdkörper' komt in meerdere werken tot een verrassend resultaat. In 'Fremdkörper #3 (Mit Michael Jackson)' speelt Prins met de muziek van Michael Jackson. Als resultaat van technologische ontwikkeling is Jackson zelf het vreemde lichaam bij uitstek. Flarden van zijn muziek doen onwerkelijk aan in dit stuk. In 'Etude Intérieure' produceert Prins zelf een Fremdkörper. Hij dringt het binnenste van de piano binnen door de snaren met knikkers te bespelen, de toetsen laat hij ongeroerd. Door vallende, glijdende en rollende knikkers ontstaan er ritmes en tonen die de mogelijkheden van het instrument volledig omkeren. Ten slotte is het opvallend dat er een hoop elektrische gitaren voorbij komen op deze cd. In componistenland blijft dat instrument toch altijd een vreemde eend in de bijt. Gelukkig denkt Prins daar anders over en laat hij zien waar dit instrument toe in staat is. Prins toont zich als een componist met een ongebreidelde fantasie voor nieuwe klanken uit oude (en nieuwe) instrumenten.

Maarten Beirens, de Standaard, 10th November 2012

De jonge Vlaamse componist Stefan Prins gooit internationaal hoge ogen en ontving twee jaar geleden de prestigieuze Kranichsteiner-prijs. Deze dubbel-cd bundelt een doorsnede van zijn recente werken. Die maken volop gebruik van elektronica, zoeken ongewone geluiden en confronterende effecten op en zijn niet vies van een forse dosis noise. Dat levert spannende muziek op, waarin tegelijk veel invloeden - van vrije improvisatie tot Michael Jackson- te herkennen zijn, maar waarin vooral de harde vervreemdende alternatieve klanken en elektronische vervorming de luisteraar prikkelen en uit zijn comfortzone lokken. Tussen al die knetterende heftigheid komen de ingetogen eerste 15 minuten verrassend teder over. Veel werken hebben een grote theatrale dimensie en op cd gaat die wat verloren, maar de muzikale fantasie blijft overeind.

Rodger Coleman, Spectrum Culture, 4/9/2012

Stefan Prins (born 1979) is one such composer who has taken advantage of the current situation, utilizing his training as both a pianist and electrical engineer to create (mostly) electroacoustic music which emphasizes collaborative, improvised performance practice within stringent yet flexible compositional structures. Currently pursuing a Ph.D. at Harvard under Chaya Czernowin, Prins was awarded the 2012 "Young Belgian Musician of the Year" award by the Union of Belgian Music Journalists and, in commemoration, the venerable Sub Rosa label has released a specially-priced two-CD set of Prins's music. It is a fascinating document of a new kind of new musical thinking.

(...)

A stellar cast of musicians has been assembled for the recording of Fremdkörper, including Klangforum Wien, Nadar Ensemble, Matthias Koole, Nikel Ensemble, Agartha, Pieter Matthynssens, the Zwerm electric guitar quartet and Prins himself on piano and live electronics. They give ebullient life to what might ordinarily be forbiddingly austere and difficult music. Most of these compositions were written expressly for these performers and their expert proficiency at navigating the labyrinthine scores is astounding. (...) The result is cutting-edge contemporary "art music" that is as enjoyable to listen to as it is to perform

Monika Pasiecznik, Blog, 7/8/2012

Stefan Prins ist zwar mit der Technologie befreundet, benutzt er aber gerne lo-fi Klänge, zahlreiche Störgeräusche, Nebengeräusche, Rückkopplungen, Digitalfehler. Seine Elektronik ist keinesfalls steril und entmaterialisiert. Im Gegenteil: sie ist unglaublich sinnlich, körperlich. Man hat den Eindruck, der Sound entsteht nicht per Knopfdrücken, sondern in Werkstatt, ganz physisch, ohne irgendwelschen Mysthizismus.

(...)

Ist der Kampf zwischen Mensch und Maschine für den ersten verloren? Was kann der Zuhörer davon lernen? Im Grunde, passen die elektronische Klänge zu den instrumentalnen ausgezeichnet und vice versa. Sie bilden zusammen eine kohärente und spannende Musik. Wenn auch dann noch solche Musiker spielen, wie u.a. Ensemble Nadar, Zwerm Electric Guitar Quartet, Nikel Ensemble, ist es eine wegweisende Symbiose.