COMPOSES
FITTINGinSIDE :19'
- duration:19'
- year:2007
- instrumentation:tenor-trombone, mp3-players, soundprojection, walking tour, installation
- commissioned by:Festival Van Vlaanderen (MUSIC@VENTURE)
- full score
- mp3
Program notes
The monumental setting of the Koninklijk Museum voor Schone Kunsten is a shell for the artworks of the museum’s collection.
The building minimizes the influence of things happening on the streets while at the same time it hides what the museum has to offer to the outside world. FITTINGinSIDE attempts to break open this shell: the museum is opened up to the outside world and the outside world is brought into the museum itself. The project is not bound to the dimensions of the exposition or performance space, but tries to create its own environment. Consequently FITTINGinSIDE becomes some sort of space in between, a visual and auditory environment that positions itself independent of architectural boundaries.
FITTINGinSIDE is not only a visual intervention (by Bart Geerts), nor is it merely a musical intervention (by Stefan Prins). It is precisely through the interaction between the two disciplines that a connection is being made between the sealed off world of the museum and the reality of what happens outside.
An e-mail to Tom Pauwels about FITTINGinSIDE (Dutch).
Dag Tom,
Dat werk waar ik je over sprak heet FITTINGinSIDE, een werk dat ik heb geschreven voor music@venture dit jaar, ihkv een samenwerking tussen beeldend kunstenaars en componisten.
Premisse was om met één muzikant van I Solisti del vento te werken en met een beeldend kunstenaar op een zelfgekozen locatie in A'pen-Zuid. Ik heb voor dit project gewerkt met Ben Haemhouts (trombone) en Bart Geerts (voor het beeldend werk) in het museum voor schone kunsten in antwerpen.
Conceptueel zagen we het museum als een soort omhulsel waarin kunst aan de mensen wordt getoond, maar dit omhulsel schermt tegelijkertijd ook die kunst van de "buitenwereld" af, en creëert zo een vreemde paradox: wat is geboren vanuit (veelal) een maatschappelijk engagement van een kunstenaar, wordt van die randvoorwaarden (de maatschappij) afgeschermd om het te laten zien. Niets nieuws natuurlijk.
Wat wij wilden doen is die "doos" openbreken. Bart heeft dat gedaan door een soort "schacht" te maken die van binnen naar buiten loopt in het museum (zie bijgevoegde fotos). Een erg indrukwekkende installatie als je het mij vraagt. Ik heb hetzelfde willen doen op een auditieve manier. Het idee was dat de "toehoorders" van de ene locatie naar de andere gegidst werden (er waren 7 locaties in de buurt van Antwerpen-Zuid waar koppels componisten-beeldend kunstenaars aan de slag waren gegaan).
Ik heb de toehoorders, op het moment dat ze van de voorgaande locatie naar de onze begonnen te wandelen elk een mp3-speler gegeven, waarop ik vooropgenomen muzikaal materiaal had gezet. Dat materiaal bestond uit het tweede deel van de compositie voor trombone (die de mensen ook live te horen kregen, maar dan startende van het eerste deel, eens ze in het museum toekwamen), die ik op voorhand had opgenomen. In dat eerste deel heb ik veel gewerkt met ruisklanken, zodat wat men hoorde op de mp3's soms niet boven het straatgeluid zou uitkomen - dat was de bedoeling: op die manier ontstaat een dubbel perspectief: op de "voorgrond" (in hun oren) de klanken van de mp3-speler, op de achtergrond het straatgeluid (en een spel waarin het ene het andere op een aleatorische (Cageaanse) manier overstemde afhankelijk van voorbijrijdende wagens, wind etc.).
Op het moment dat de mensen het museum betraden, begon Ben de compositie waarvan ze op dat moment het tweede deel al hadden gehoord, te spelen, beginnende bij deel 1. De toehoorders moesten hun mp3-spelers aanhouden, ook in het museum, omdat er op dat moment een uitgecomponeerde interactie ontstond tussen de live-klanken een granulaire "verlengingen" van sommige klanken die de trombone live speelde, resulterend in een zeer vreemde on-ears "spatialisatie".
Tegen dat Ben live aan het tweede deel begon, ben ik op de mp3-spelers al begonnen aan een "granulaire morphing" van die tromboneklanken naar straatgeluid dat ik op voorhand had opgenomen. Via een zeer graduele overgang (die je pas merkt eens het eindputn van de morphing was bereikt), ontstond in de laatste 4 minuten van "de compositie" de situatie dat de luisteraars op de mp3-spelers het straatgeluid hoorden en op de "achtergrond" de live-trombonist: een complete inversie van de situatie toen ze buiten waren.
Op die manier heb ik geprobeerd "binnen" naar "buiten" te halen en omgekeerd. Leuk was dat een aantal mensen daadwerkelijk echt gedesorienteerd waren, bvb op momenten dat ze plots in de mp3-speler mensen tegen elkaar horen spreken (opgenomen tijdens een wandeling door de straten) en plots om zich begonnen te zoeken naar wie aan het spreken was. (Om dit alles vlot te laten verlopen was het erg belangrijk een zeer rigide timing te hebben!)
Bon, dit is alweer een veel te lange mail geworden...
Tot in den draai!
Groeten, Stefan